Τα χρόνια λιγοστεύουνετο λάδι στο καντήλι,
μαύρα μαλλιά ψαρένουνε
μα δε ξεχνούνται φίλοι

Πολλά 'ναι τ' άστρα ουρανέ,
που χεις στην αγκαλιά σου,
ένα 'χω εγώ μα ξεπερνά
στη λάμψη τα δικά σου.

Πάντα στηρίζει ο δυνατός 
των αλλωνών το δίκιο
και κόντρα πάει στο άδικο 
γιατί λογά τ' αντρίκιο

 

Φεύγω και σφίγγω την καρδιά
το δάκρυ μην προβάλει
και το κρατώ για τη χαρά
που θα βρεθούμε πάλι