Γίνε νυφάδα του χιονιού να πέσεις να σε πιάσω
να λιώσεις, να γενείς νερό να πιω να ξεδιψάσω...

Θεε μου και κάνε τις ευχές όλου του κόσμου πράξη
και η ζωή του καθενός προς το καλό ν' αλλάξει

Ξανθά τα έχεις τα μαλλιά και των αγγέλων μοιάζεις
τον ανδρικό τον πληθυσμό ξέρεις να συναρπάζεις.

 Αρχοντοπούλα στη γενιά μη βρέξεις και μη στάξεις
και της γιαγιάς σου τ' όνομα ψηλά να το βαστάξεις

Ο ήλιος βγαίνει το πρωί για όλο τον πλανήτη
μ' αυτός κι οι πρωτοκόρες του εσέ στολίζουν Κρήτη

Τση πεθεράς μου εδάγκωσε τον πόδα ένα λιακόνι
και το λιακόνι εψόφησε μα κείνη ζει ακόμη!

Όποιος χορεύει και γλεντά και τη ρακή την πίνει
δεν θέλει ενέσεις φάρμακα ούτε πενικιλίνη

Είναι μεγάλος θησαυρός,
μικρή μου, η καρδιά σου,
χαρά σ' αυτό που η μοίρα
τού γράφει να ζει κοντά σου.


Πουλί που ξέρει στη ζωή
ν' αντέχει όλον τον πόνο,
στα ύψη φτάνει και πετά
με μια φτερούγα μόνο.


Ξέχασες πως στον πόνο σου
μαζί και 'γώ πονούσα,
και στη δική σου τη χαρά
μαζί σου εγελούσα.


Τον ήλιο βλέπαμε μαζί
σαν έπεφτε στη δύση
κι ευχόμαστε η αγάπη μας
ποτέ της να μη σβήσει.


Πως να το πω δεν σ' αγαπώ
που μ' άφηκες σημάδι
σαν τα σβησμένα κάρβουνα
ειν' η καρδιά μου μαύρη.  

Αν έρθει μαύρο ριζικό,
μια μέρα και σε χάσω,
απ' την παλιά σου γειτονιά
δε θα ξαναπεράσω.


Συ μ' έμαθες πώς αγαπούν,
πώς πίνουν, πώς γλεντούνε
μάθαμε τώρα δυο καρδιές
πώς ζούνε σαν χωριστούνε.


Τα δυο σου μάτια μοιάζουνε
μ' ένα ζευγάρι άστρα
και μου φωτίζουν τη ζωή,
αγγελοξελογιάστρα.


Αφού 'χεις άλλον στην καρδιά
εμένα τι με θέλεις
να μου παιδεύεις το κορμί
που διόλου δε λατρεύεις.


Νυχτώνει πάλι αγάπη μου
κι έχω χαρά μεγάλη
αφού θα ξανασμίξουμε
στου ήλιου τ' ακρογιάλι.


Ο έρωτας είναι γνωστό,
δεν έχει μέσες λύσεις,
ή αγαπάς όπως εγώ
ή πρέπει να χωρίσεις.


Δε θέλω κόσμο να θωρούν
τα μάτια τα δικά μου
ας είναι εκείνα σκοτεινά
ως είναι κι η καρδιά μου.


Η καρδιά η ταπεινή
ποτέ δεν υποφέρει,
με θεϊκή υπομονή
όλα τα υποφέρει.


Η καρδιά η σοβαρή
σπάνια κάνει λάθος,
φυσικά δεν φλυαρεί
μιλά πάντα με πάθος.  

Χωρίς νερό, χωρίς ψωμί
και δίχως οξυγόνο
μπορώ και ζω, μα να 'σαι εδώ
να σε κοιτάζω μόνο.


Γνώρισα χώρες μακρινές
με πλούτη και με κάλλη,
όμως σαν την Ελλάδα μας
καμιά δεν είναι άλλη.


Θεέ μου και να 'ταν δυνατό
δέκα φορές να ζούσα
δέκα φορές πιο δυνατά
εκείνη ν' αγαπούσα.


Μη φοβηθείς αν αισθανθείς
κάτι στο πρόσωπό σου.
Η σκέψη μου είναι και ζητά
ένα χαμόγελό σου.


Κράτα καλά της αγάπης μας,
μικρή μου, το τιμόνι,
γιατί στο δρόμο της ζωής
παραμονεύουν πόνοι.


Και με σπασμένα τα φτερά
μπορεί ο αετός ν' αντέξει
στην πιο μεγάλη θύελλα
μονάχος να παλέψει.


Παράπονα που έκανες
πως δε σε αγαπάω,
όμως εγώ ολημερίς
μόνο για σε μιλάω.


Αν έρθει μαύρο ριζικό,
μια μέρα και σε χάσω,
απ' την παλιά σου γειτονιά
δε θα ξαναπεράσω.


Αχ και να ήμουνα νερό
στον ποταμό που πλύνεις
και να 'χει ζέστη δυνατή
να σκύβεις να με πίνεις.


Η ευτυχία είν' κι αυτή
παραξενιές γεμάτη.
Και στην καλύβα βρίσκεται
και λείπει απ' το παλάτι.