και εσύ ποτάμι να ‘σαι
να ‘ρχεσαι στην αγκάλη μου
μωρό μου να κοιμάσαι…
Όντε περνώ και σε θωρώ
στο παραθύρι επάνω,
θαρρώ πως είσαι η Παναγιά
και το σταυρό μου κάνω…
Μια νύχτα ονειρεύτηκα
πως ήρθες πάλι πίσω
και την ελπίδα έδωσες
ζωή να συνεχίσω..
Δυο κορμιά που ενώθηκαν
στης θάλασσας το κύμα
έκαναν ένα την καρδιά
και χάραξαν τη μοίρα…
Θυμήσου μιας γλυκιάς στιγμής
στσ” αυγής την πρώτη φέξη…
Που μίλησαν τα χείλη μας
χωρίς να πούμε λέξη…
Ο έρωτας είναι θεριό
κι άμα δεν το μερώσεις…
Μην τύχει και ξεγελαστείς
τη χέρα να του δώσεις…
Ένα καιρό μου κράτουνε
ο έρωτας τη χέρα…
Μα εδά περνώ και του μιλώ
κι αυτός ξανοίγει πέρα…
Πήρα το δρόμο του σεβντά
πάρε κι εσύ τον ίδιο…
Και κάπου θα παντίξουμε
ζουμπούλι μου πιτήδειο…
Αλάργο είναι και μακριά
το ρόδο που μυρίζει…
Μα η μυρωδιά του έρχεται
και στην καρδιά μου αγγίζει…
Πολλές φορές επίτηδες
μες το μυαλό σε βάνω…
Για να θωρούν χαμόγελο
στο πρόσωπο μου απάνω…
Είσαι ο χτύπος τση καρδιάς
είσαι το φως τση μέρας.
Είσαι του έρωτα βροχή
και του σεβντά αέρας
Την ομορφιά της κάνε τη
του φθινοπώρου αέρα.
Να “χω χαρά να την θωρώ
τρείς μήνες κάθε μέρα.
λίγο ουρανό οντε βρέχει
κι από τα δάση χρώματα
το κοίταγμά σου έχει.
Στα κοραλλένια χείλια σου
την αναπνιά θα αφήσω
να πρέπει να’μαστε μαζί
να με φιλείς να ζήσω.
Ερωτικέ μου ανασασμέ
της σκέψης μου στολίδι
μονάχα από τα μάτια σου
για μένα ο ήλιος δύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου